در مقابل رنج هایت زانو می زنم

تهران آمده بودم تا برای کارگاه چوبری که من اونجا اوستا هستم اره بخرم. مهمان دوستانم آقا و خانم مهرورزان بودم. مهرورزان بچه تفرشه , تو سربازی با هم آشنا و رفیق شدیم. خانمش تهرانیه. تقریبا هر تابستون یک هفته ای شمال مهمون من هستند. خیلی نازند. قرار بود دو روز پیش شان باشم, اما مجبورم کردند با تعطیلات پنجشنبه و جمعه جفت کرده و تصمیم گرفتم چهار روز بمونم. روز دوم اقامتم در تهران چند تا خانواده از دوستان مهرورزان شام مهمان بودند. بیشتر زوج های جوان بودند. خانم مهرورزان از صبح تو آشپزخونه مشغول بود و چند نوع غذا درست کرده بود. دستش درد نکنه همه خوشمزه بودند. ناگفته نماند که سالاد و مخلفات به عهده من بود, زیتون پرورده که از شمال آورده بودم, بادنجان بورانی هم درست کردم

بعداز شام نشستیم و از همه چیز و همه کس صحبت میکردیم. بیشتر از مسائل اجتماعی و اندکی هم از سیاست . همه تو بحث و گفتگو شرکت داشتند بغیر از خانم غیرتیان زن جوان و جذاب با چهره غمگینش که ساکت بود, دور و بر بیست سالش بود, برخلاف شوهر پرحرفش که حدود سی سالش بود و مدام وسط حرف دیگران می پرید و آخر هر جمله ای که می گفت بدون دلیل بلند می خندید و با دقت به چشمان همه نگاه می کرد, گویی می خواست تاثیر حرفاشو تو چشمان ما بخواند. نمی دانم چرا از این مردک از همان لحظه اول بدم آمد. شاید بخاطر این بود که از خانم غیرتیان از همان لحظه اول که دیدمش خوشم آمده بود. پیش خودم گفتم مهرورزان که این تیپی نبود, اینو از کجا پیدا کرده! بعدا فهمیدم مهرورزان هم خوب او را نمیشناسد و حدود یک ماه پیش از طریق دوست مشترکی که او هم مهمان بود با هم آشنا شدند

خانم مهرورزان داشت در مورد آمار بالای خودکشی بین دختران جوان صحبت می کرد که باز هم غیرتیان پرید وسط حرفش و از من پرسید آقای واش تراشان شما که رشتی نیستید؟ گفتم چرا رشتی هستم. گفت از مهرورزان پرسیدم, بچه راش داران هستی, گیلانی هستی اما رشتی نیستی, و شروع کرد به گفتن جوک های رشتی, جوک که چه عرض کنم در واقع داشت به رشتی ها فحش می داد

چندبار دیگران بخصوص خانم مهرورزان با پیش کشیدن مسائل دیگر می خواستند موضوع را عوض کنن, اما این مرتیکه عوضی مگه از رو میرفت! خانم غیرتیان در سکوت با چشم هایش از من بخاطر دریدگی شوهرش دلجویی و عذرخواهی می کرد. این را از نگاه های محبت آمیز و در عین حال شرمنده اش می خواندم. ایکاش نگاهم نمی کرد.جوک رشتی بخوره تو سره شوهرش. دلم هواهای دیگری داشت

غیرتیان کماکان داشت جوک می گفت. ناگهان خانم غیرتیان که تا آن لحظه تقریبا حرفی نزده بود با صدای بلند از خانم مهرورزان خواست تلویزیون را روشن کنه و ببینند اخبار چی میگه.خانم مهرورزان از خدا خواسته بلند شد و تلویزیون رو روشن کرد و پیچش را تا آخر برد بالا. جوک غیرتیان ناتمام ماند و تازه دوزاری اش افتاد که کسی میل شنیدن مزخرفاتشو نداره

غیرتیان که حسابی دمغ شده بود چیزی را بهانه کرد و از اتاق پذیرایی بیرون رفت, بعد برگشت و خانمش را صدا زد که بیاد بیرون. حدود ده دقیقه بعد غیرتیان با لبخندی بر لب آمد تو و دو سه دقیقه بعد خانم غیرتیان هم آمد و رفت گوشه ای روی مبل نشست. سرش پایین بود و طوری نشسته بود که طرف چپ صورتش را نمی دیدیم. اما سرخی گونه راستش و نمناک بودن چشمش حکایت از گریستن می کردند. دستشویی را بهانه کرده و پاشدم و عمدا مسیری را انتخاب کردم که خانم غیرتیان نشسته بود, از جلوش که رد می شدم به صورتش نگاه کردم, حسابی سرخ شده بود, مرتیکه عوضی خوابونده بود تو گوش زنش, لابد بخاطر اینکه بساط دلقک بازی و جوک گویی اش را به هم زده بود. دلم می خواست یه دعوایی راه بندازم و کتک زنی را یادش بدم. حیف که مهمان مهرورزان بود. آقایان فکر نمی کنم اصلا متوجه کتک خوری خانم غیرتیان شده باشند و خانم ها هم بنظر می رسید که براشون چیزی عادی بود. راستش سکوت آنها بیشتر دلم را به درد آورد تا خود کتک خوردن خانم غیرتیان. سکوت همیشه علامت رضا و همدلی نیست اما در بسیاری مواقع به تداوم ضعیف کشی و بی عدالتی کمک می کند

مهمون ها که رفتند مهرورزان که می دونست در نجاری و اندکی هم بنایی سر رشته دارم از من خواهش کرد اگر می تونم فردایش برم منزل غیرتیان سقف گاراژش را تعمیر کنم و اضافه کرد که نیم ساعت بیشتر کار نداره. گفتم باشه, گرچه از مردک بدم می آمد اما فرصتی بود تا دوباره خانم غیرتیان که دل بیچاره من پیشش بود را ببینم. این دل ولگردم بین این همه دختر افتاده دنبال یک زن شوهردار

صبح راه افتادیم, من با وانتم و مهرورزان با ماشین خودش, حدود نیم ساعت بعد توی یک خیابون ایستادیم و پیاده شدیم . در بزرگی را نشانم داد و گفت همینجاست و ادامه داد که باید بره سر کار دیرش شده

زنگ زدم خانم غیرتیان در را باز کرد و گفت سلام بفرمایید تو, زیر چشم چپش کبود بود, فهمیدم باز کتک خورده. آمادگی نداشتم, به لکنت افتادم و به زحمت سلام را به زبان آوردم. طوری ایستاده بود که گونه چپش را نبینم. از غیرتیان پرسیدم. گفت نیم ساعت پیش رفته ساوه عصری برمی گرده بریم آشپزخونه چیزی میل کنید. گفتم تازه صبحانه خوردم گاراژ رو که درست کردم یه استکان چای مزاحم تان می شم

گاراژ را که بررسی کردم دیدم یک ساعتی وقت می بره شروع کردم به کار, خانم غیرتیان تمام این مدت تو گاراژ بود و به من نگاه می کرد,برخلاف دیشب که ساکت بود پشت سرهم پرسش هایی از من می کرد, از جمله اینکه کارم چیه , متاهلم یا نه, چرا ازدواج نمی کنم . نیم ساعتی که گذشت گفت برم چای درست کنم, وقتی برگشت دیدم لباس شو عوض کرده, ماکسی را درآورده و بجایش بلوز دامن پوشیده بود. پیش خودم گفتم شاید وقتی رفته چای بذاره لباسش تو آشپزخونه کثیف شده, اما دلم به من می گفت چرا پرتی بخاطر تو عوض کرده

دست و صورتم را شستم و رفتیم تو آشپزخونه, کلی میوه و یک ظرف کیک یزدی رو میز بود, نشستم, خانم غیرتیان چای آورد و باز روی صندلی طوری نشست که چشم و گونه چپش را نبینم. با اینکه ازشب قبل تا آن صبح حداقل دوبار حسابی کتک خورده و کلی هم گریه کرده بود اما چهره اش کماکان زیبایی اش را حفظ کرده و دوست داشتنی بود, کوفتش بشه مرتیکه رزل و ضعیف کش. دامنش به حساب نرمهای امروزی کوتاه حساب می آمد, تا دو سه سانتی پایین زانو اش را می دیدم, قشنگ و خوش تراش بودند, از اینکه بخاطر چشم و کبودی صورتش مستقیم به من نگاه نمی کرد سواستفاده کرده و خوب پاهاش رو دید می زدم , به خودم گفتم چه بی شرم شدی

خانم غیرتیان پاشد و گفت قند یادم رفت, وقتی با قند برگشت و نشست متوجه شدم که سه تا از دگمه های بلوزش از بالا باز هستند, قبلا هم باز بودند؟ فکر نمی کنم, و گرنه متوچه می شدم, شاید الان که رفت قند بیاره خودشان باز شدند, اما سه تا با هم؟ کمتر از نصف لیموی سمت چپش را می دیدم, ضمن برداشتن قند صندلی ام را کمی به سمت راست حرکت دادم, تقریبا روبروش نشسته بودم, خم که می شد چیزی برداره یا چیزی را جابجا کنه هردو تا را می دیدم, خدای من یک بار نوک یکی از لیموها را هم دیدم. قلب و نبضم با هم مسابقه گذاشته بودند و تنم گرم شده بود. هواهای ناپاک انگولکم می کردند. اما خودم را کنترل کرده و تصمیم گرفتم تا مرتکب خطایی نشدم خداحاقظی کنم و برم

اما دودل بودم برم نرم که دستمال را برداشت و چشم چپش را با آن پاک کرد. افکار پلید کاملا از من دور شده بودند. دل به دریا زدم و گفتم خانم غیرتیان هر اتفاقی که بین شما و آقای غیرتیان افتاده فضولی اش به من نمی رسه اما بهتره چشم تونو به دکتر نشون بدین خدای نکرده ممکنه آسیب دیده باشه. تو دلم گفتم خدای من زمانه چقدر ظالمه, آخه این چه نظمیه که از هر هزار نفر نهصد و نود و نه نفر برای خوشی و راحتی آن یک نفر آخر باید عذاب بکشند. زن باشی, فقیر باشی, خودی نباشی دیگه بدتر. گفت چیزی نیست دفعه اول نیست خوب میشه. گفتم دیگه بدتر اگر دفعه چندمه حتما باید به دکتر نشون بدین, بگذارید ببینم

سرش را برگرداند طرفم, صندلی ام را چلوتر بردم خوب بچشمش نگاه کردم, بنظر می آمد زیاد خطرناک نباشه, خون جمع نشده بود اما پر آب بود. فاصله صورت هایمان از همدیگر حدود ده سانت بود. نفسش تند شده بود مال من هم. چقدر دوستش دارم. خدای من عشق چه زیبا و قشنگه, اینکه فهمیدم عاشقش هستم بزرگترین و مهمترین کشف زندگی ام بود, کشفی که به نظر من تا آن موقع مهمتر و بزرگتر از آن در دنیا صورت نگرفته بود. به چشمانش نگاه می کردم, او هم به من نگاه می کرد. با انگشتم خیلی با احتیاط کبودی زیر چشمش را لمس کرده و پرسیدم درد می کنه یا نه, به آرامی دستش را گذاشت روی دستم, بغلش کردم, درحالیکه محکم بغلم کرده بود زد زیر گریه, با دستم سر و صورتش را نوازش می دادم و می بوسیدمش, با لبانم قطرات اشک را که روی گونه هایش بودند می چیدم, کماکان گریه می کرد دو دستش را دور کمرم قلاب کرده بود, گویی می ترسید از دستش در رم. گفتم چرا کتکت میزنه ازش طلاق بگیر, دوباره زد زیر گریه, چشمانش را بوسیدم و پرسیدم مشکلتون چیه؟ راستی اسم کوچکت چیه؟ گریه کنان جواب داد روشنک, مشکل یکی دو تا نیست..گفتم تعریف کن می خوام بدونم

حدود سه سال پیش پدر روشنک که مغازه کوچکی تو یکی از خیابونای فرعی مرکز شهر داشت مطلع میشه که مبتلا به سرطانه, همون دو سه ماه اول مختصر پس اندازی را که داشتند صرف دکتر و دوا شد, برای معالجه به پول بیشتر احتیاج داشتند, مجبور میشن از غیرتیان که عمده فروشی داشت و قبلا از روشنک خواستگاری کرده و جواب رد شنیده بود پول قرض بگیرند, حال پدر که بدتر میشه دو ماه مغازه راکه تنها منبع درآمد خانواده بود می بندند. روشنک مجبور میشه درس و دانشگاه را ول کنه و مغازه را باز کنه, مادر و برادر دوازده ساله اش هم کمک می کردند. هزینه بیمارستان و دکتر و دوا که بالا رفت دوباره برای گرفتن قرض با غیرتیان تماس می گیرند, غیرتیان ضمن تکرار خواستگاری از روشنک و جواب رد شنیدن برای دادن قرض می خواهد که سند مغازه را پیشش گرو بگذارند. چاره ای جز قبول آن نداشتند.

یک سال و نیم پیش پدر فوت می کند. هنوزبیشتر از یک ماه نگذشته بود که غیرتیان سر و کله اش پیدا شده و لجوجانه از روشنک می خواهد با او ازدواج کند. وقتی باز هم جواب نه می شنود موضوع بازپرداخت وام و در صورت عدم پرداخت آن انتقال مالکیت مغازه به نام خودش را به میان می کشد. روشنک که اینک تنها نان آور خانواده هست زیر فشار کار, سماجت های غیرتیان, عدم توانایی پرداخت بدهی, غم از دست دادن پدر,اجاره خانه و شهریه مدرسه برادر و... دچار افسردگی و بی خوابی و دیگر عوارض روانی گشته و بالاخره بیمار شده و دوهفته مغازه را بسته و در خانه بستری می شود. بالاخره با توجیه نجات زندگی مادر و برادر تصمیم می گیرد به پیشنهاد غیرتیان جواب بله داده و مجبور به تسلیم شود

اینها را که تعریف کرد مطمئنم اگر دیشب تو مهمونی می دونستم حتمن موقع جوک گفتن با مشت و لگد می افتادم به جان غیرتیان. گرچه کمکی به اوضاع نمی کرد, اما حداقل دلم خنک می شد و روشنک هم حتمن کیف می کرد. پرسیدم نگفتی چرا کتکت می زنه؟ گفت برای اینکه سادیسته. گفتم همین؟ گفت غیرتیان کمرش عیب داره ناتوانی جنسی داره, خیلی قبراق و سرحال باشه حداکثر هر دو ماه یک بار می تونه. خنده ام گرفت و روشنک که گریه و خنده اش قاتی هم شده بودند قیافه اش کلی دوست داشتنی تر شده بود. بعد ادامه داد این جوک گفتن ها علیه بی بخاری رشتی ها هم برای سرپوش گذاشتن و مخفی کردن عیب خودشه و هم بخاطر بیماری اش هست, شنیدم که آدمهای این جوری با سرکوفت زدن به دیگران و پرخاشگری و کتک زدن اندکی تسکین پیدا می کنند. هرشب که از عهده آن کار بر نمی یاد عصبی میشه و بهانه ای برای کتک زدنم پیدا می کنه. پرسیدم چرا طلاق نمیگیری؟ جواب داد بدهی را چکار کنم؟ تازه سند مغازه هم پیشش هست

بعداز لحظه ای به روشنک گفتم شناسنامه و وسایل ضروری اش را بردارد و برای همیشه با من از این خانه بزند بیرون. با چشمانی نگران که سوسویی هرچند ضعیف از شادی را می توانستم در آنها ببینم نگاهم کرد و پرسید چکار کنیم؟ بغلش کردم, علیرغم معضل بزرگی که سر راهم پیدا شده بود یعنی سرشاخ شدن با غیرتیان احساس شعف بزرگی به من دست داد وقتی روشنک گفت "چکار کنیم" و نگفت "چکار کنم".می دانستم که معنای "چکار کنیم" یعنی ممنونم, یعنی دوستت دارم,یعنی تنها نیستم,یعنی ما از این پس همیشه با هم خواهیم بود و یعنی هزار چیز قشنگ دیگر


جریان را با مهرورزان درمیان گذاشتیم, قرار شد روشنک چند روزی منزل خاله خانم مهرورزان بمونه و اگر غیرتیان تماس گرفت وانمود کنند که هیچی نمیدونند. من هم رفتم به یک مسافرخونه. فردایش به غیرتیان زنگ زدم و هرچه را که درباره اش می دونستم به او گفتم و تهدید کردم اگر روشنک را طلاق نده جریان ناتوانی جنسی اش را به همه خواهیم گفت. شروع کرد به فحاشی و بعد تهدید کرد که با برادر کی و کی آشنا هستم و فلان و بهمان می کنم , گوشی را گذاشتم.

دو سه روزی رفتم تحقیق درباره زندگی غیرتیان, به سیم آخر زده بودم, به خودم گفتم حالا که شروع کردی تا آخر خط باید بری. با راهنمایی های مهرورزان تونستم با تعدادی از فک و فامیل غیرتیان وهم محلی هاش و همکاراش تماس بگیرم, کسی نبود که از او خوشش بیاد, مطلع شدم که زن قبلی اش بعداز چند ماه زندگی با او خودکشی کرد, روشنک و مهرورزان از این موضوع بی اطلاع بودند

روز سوم خانم مهرورزان اطلاع داد که غیرتیان زنگ زده و احوالپرسی کرد و چیزی درباره ناپدید شدن روشنک نگفت. فهمیدم که از برملا شدن عیبش می ترسه. زنگ زدم, باز هم شروع کرد به فحش و بد و بیراه, اما می دانستم که توپ توخالیه, بالاخره کوتاه آمد

بعداز سه هفته کلنجار و چانه زنی سرانجام توافق حاصل شد و با کمک مهرورزان و پارتی بازی و محضردار و معمم آشنا و کمی هم رشوه روشنک شد خانم واش تراشان

فیلم 300,غرور ملی ما و گور بابای ترک و رشتی و کرد و عرب و دیگرن

نمی دانم چرا تازه دوزاری بعضی ها افتاده که از نگاه غربی ها ما هیولا و وحشی هستیم. اینکه چیز تازه ای نیست. نزدیک به سه هزار سال است که از دید آنها ما بربر و وحشی هستیم. اگر گاهی کوتاه می آمدند و گاهی هم از ما تعریف می کردند مطمئن باشید که همزمان مشغول دوشیدن گاومان بودند. فکر می کنید بینش و طرز تفکر ملا عمر و بن لادن و طالبان های وطنی با سران عربستان و کویت و قطر در رابطه با اجتماع, آزادی, عدالت, زن,حجاب , سنگسار و قطع دست و پا و... با همدیگر فرق اساسی داشته باشد؟ نه والله, اما می بینیم که همین رسانه های غربی دسته اول را متعصب, دیکتاتور, بنیادگرا, وحشی, زن ستیز و دسته دوم را میانه رو, معتدل, پرنس عرب, دوست و هم پیمان معرفی می کنند. دلیل اش هم روشنه, اولی موی دماغ و مزاحم و نافرمانه و دومی شیر لوله نفتش باز و همیشه مطیع. زمانی که مطیع بودیم برایمان بازی کامپیوتری" شاهزاده پارس" را می ساختند و الان که موی دماغیم فیلم سیصد را درست می کنند

به من هم به عنوان یک ایرانی برخورد, و اگر هم کسی حق اعتراض به این توهین به ایران و ایرانی داشته باشد منم, نه آنهایی که تفریح شان شده توهین به گیلانی ها. مگر خودشان از همین شیوه برای توهین به دیگران استفاده نمی کنند؟ مگر توهین و تحقیر سادیستی دیگران غیر از توحش و بربریت است؟ شاید فیلم 300 تلنگر و هشداری باشد به آنها تا متوجه بشن که چقدر بیمارند . گفتم بیمار, آدم سالم که نمی یاد برای من گیلانی پیام دعوت بفرستد که برم به سایت او و لیست اعتراضیه به این فیلم را امضا کنم در حالیکه آن آشغالدونی که اسمشو گذاشته سایت پر از "جوک " های رکیک علیه هموطنان رشتی و ترک اش هست. البته ته دلم خوشحال میشم وقتی می بینم توهین کنندگان به رشتی ها اینقدر کودن و حقیرند

درست به همان دلیل که ترک خرو رشتی بی بخار و قزوینی بچه بازه تو و امثالت هیولا و وحشی و بربر و بدتر از آن کودن هم هستید. کدام لیست داداش! تو حقته, لیاقت شو نداری که وقتمو حرام کنم وگرنه بجای آن لیست خودم یک لیست اعتراضیه برعلیه توهین هایی که به هموطنان شمالی و ترک و غیره میشد درست می کردم. علیرغم خبیث و شریر بودنشان گاهی هم دلم به حالشون می سوزه, نه فقط به حقارت و کودن بودنشان بلکه بخاطر حسادت شان هم. فکرش را بکنید هیچوقت مه ندیده, گاهی هم یه چیزایی شبیه مه می بینه, اما نباید گول خورد که فقط گرد و غباره. بعد میاد شمال همه چیزایی را که نداره و فقط قبلا اسمشون رو شنیده و یا تو فیلم ها دیده مثل جنگل, مه, غاز وحشی, دریای مازندران, کرم شب تاب , خاویار, نازخاتون و کال کباب , زیتون پرورده و ماهی دودی, ازگیل و گلابی جنگلی, انارترش و خلواش , لاهیجان و رامسر, بهار نارنج, باغات چای و پرتقال , شالیزار, آب تا دلت بخواد (آب واقعی, نه سراب!) میبینه و حسودیش میشه. البته نداشتن همه اینها نه عیبه و نه گناه. اما گناه ما هم نیست که شما اینها را ندارید

بعداز نوشتن "مشاعره آقای رشتی" یکی از اینها برایم میل زد و تابعیت ایرانی مرا لغو کرد و نوشت که من ایرانی نیستم. پیش خودم گفتم کدوم ایران. شمالی ایرانی نباشه و شمال ایران نباشه دیگه چی میمونه؟ صحرای بی آب و علف و گرد وغبار و سراب و دریاچه قم و چمکران و گریه مال خوتون, جنگل و مه و دریا و آب و نشاط مال ما. آب گفتم و یاد امام خمینی (ره) افتادم که چه خدمت بزرگی به شماها کرد و قدرش را ندانستید. اگر آب داشتید و اینقدر دنبال سراب نمی دویدید رهبر بزرگ مان مجبور نمی شد که نصف رساله خود را به رفع مشکل طهارت تان اختصاص بده و راه حل هفت تا سنگ به جای آب را پیش پای تان بگذاره. گرچه من شک دارم که کمکی بکنه, راستی وقتی شب دو نفری با هم می رید زیر لحاف و تنبان تان را در می آورید آن بو رو چه کار می کنید؟ شاید هم ضرب المثل "گُه به گُه پاک" صحت داره و دو تا بو همدیگر را خنثی می کنند.
تعدادی از همولایتی های عزیزم, با اینکه ندیدم شان اما خیلی دوست شان دارم, با فرستادن ای میل و یا نوشتن یادداشت پای "مقالاتم" اشاراتی داشتند که بد نیست مختصر توضیحی بدهم. اولین و مهمترین توضیح اینکه انتقاد و حمله من متوجه کسانی است که به شمالی ها توهین می کنند و نه غیر شمالی ها بطور عموم. دوم : چرا این شیوه را انتخاب کردم؟ زبرا از قدیم گفتند حمله بهترین شیوه دفاع است.. سوم: امین عزیز, بعضی ها که تعدادشان کم هم نیست فقط حرفی را که به زبان خودشان بیان شود می فهمند. متاسفانه گاهی اوقات آدم مجبور میشه تا سطح خودشان نزول کنه تا حرف آدم را بفهمند. البته مخالف شیوه های توجیهی, اقناعی و آکادمیک نیستم, اما هر شیوه ای مخاطب خود را دارد. برای کسی که تاریخ خلاصه میشه به قصه هایی که از بابا و بابابزرگش شنیده و بیشتر از آن هم نمی خواهد بداند از تاریخ گفتن مثل خواندن یاسین برای خره. اشکوری عزیز, بعداز یادداشت شما تصمیم داشتم اسامی را در " امتحان کردن خانم مرکزیان" غیر جغرافیایی کنم. بعد فکر کردم آن هم بخشی از تاریخ گیل ماز شده و نشانگر تحول آتی آن. ماکان عزیز که خواهش کردی اسم وبلاگم را بخاطر شباهت به وبلاگت عوض کنم و من هم این کار را کردم. لابد خجالت می کشیدی! به هرحال مطالبت را در شمالی ها دنبال می کنم, با احساس می نویسی. راستش ایده گیل ماز بعداز خواندن مطلب قشنگت تحت عنوان "یک جوک رشتی بگم؟" به ذهنم رسید. و با تشکر از علی یوسفی و دیگرانی که یادداشت گذاشتند. ارادتمند همگی تان: ناوران